Μα γιατί το τραγούδι να 'ναι λυπητερό <br />με μιας θαρρείς κι απ' την καρδιά μου ξέκοψε <br />κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά <br />ανέβηκε ως τα χείλη μου και με 'πνιξε <br />φυλάξου για το τέλος θα μου πεις <br /> <br />Σ' αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω <br />κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος <br />λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ <br />ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος <br />κουράγιο θα περάσει θα μου πεις <br /> <br />Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά <br />την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε <br />καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά <br />διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε <br />θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό <br /> <br />Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό <br />μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε <br />από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως <br />που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε <br />κι εγώ ο τυχερός που το 'χει δει <br /> <br />Μες το βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός <br />αστράφτει συννεφιάζει αναδιπλώνεται <br />μα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζει με φως <br />φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται <br />και φέγγει από μέσα η φυλακή <br /> <br />Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά <br />την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε <br />καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά <br />διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε <br />θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό
